O rolniczych zajęciach mieszkańców niewiele wiadomo.

W 1992 r; we wsi był sklep GS.

Początek wsi dała huta szkła. Przeznaczono pod nią 2 łany ziemi. Budowę huty z 1 piecem rozpoczęto jeszcze w 1754 r. Prace postępowały szybko, gdyż od pierwszego dnia budowy liczył się dwuletni okres wolnizny; później właściciel miał płacić 200 talarów rocznego podatku. Huta produkowała szkło białe, zielone i czarne, przede wszystkim na zaopatrzenie pruskiej prowincji. Rozwój huty hamowało zbyt duże w Nowej Marchii zapotrzebowanie na miejscowe drewno. Niezbędny do produkcji popiół trzeba było sprowadzać aż z klasztornego lasu w Kołbaczu pod Szczecinem. Dla ułatwienia sprowa¬dzania surowców i wywozu gotowych wyrobów hucie przyznano zwolnienie od opłat. celnych, z wyjątkiem przejazdów przez Plauenschen i Finowkanal. Działalność huty przerwała wojna 7-letnia.

W 1760 r. huta spaliła się, a kamera nowomarchijska odmówiła pomocy w jej odbudowie, zastrzegając jednocześnie, by teren zakładu nie został zajęty pod uprawy. Załamany tym stanem rzeczy G. Zimmermann zmarł w 1769 r., a brat Jego Cornelius zrezygnował definitywnie z odbudowy czy też budowy nowej huty.

Drugim przedsięwzięciem Zimmermanna była przędzalnia wełny. Planowano zatrud¬nić tu 10-12 prządników. Na ich potrzeby zbudowano dom z 6 izbami, gdzie przez 12 lat mieli mieszkać bez płacenia komornego. Gotowa przędza w ustalonej cenie miała być odstawiana do fabryki wyrobów wełnianych w Gorzowie i hurtownika Wegely w Berlinie. O losach tej manufaktury nic więcej nie wiadomo.

W tym sam czasie zbudowano w Rybakowie hutę stali. W 1767 r. były w niej czynne dwa piece. Huta w tym miejscu nie sprawdziła się i wkrótce przestała istnieć. Jej produkcja została przeniesiona do Santoczna. Zimmermann - jak podaje Kaplick - miał też zbudować w Rybakowie cegielnię. Nic o tym zakładzie nie wiadomo.

W 1804 r. wspomniany został kowal we wsi.